در این مدت به غیر از رییس هیات کشتی مازندران که در کنار او بود و مبلغی قابل توجه نیز به او کمک کرد تا بخشی از این خسارات را جبران کند، هیچ کدام از مسئولان مازندران با وجود دادن وعده از این مربی ملی کشتی ایران حمایت نکردند. بی‌توجهی برخی مسئولان ورزشی مازندران و جامعه کشتی به شرایط سخت مالی این پیشکسوت کشتی باعث شده میرعمادیان دل‌پری از تنهایی خود در این شرایط سخت داشته باشد.
مصطفی میرعمادیان در گفت‌وگو با ایسنا، دراین‌باره، اظهار کرد: این آتش‌سوزی باعث نابودی کامل مغازه من و کلیه اجناس در آن شد اما این تمام ماجرا نبود و آتش‌سوزی به ۶ تا ۷ مغازه مجاور و راهروی پاساژ سرایت کرد و خسارت سنگینی را به بار آورد. با وجود همه سختی‌ها، تمام وسایل زندگیم را فروختم تا بتوانم در حد توان بخشی از این خسارت سنگین را جبران کنم. تاکنون رقمی نزدیک به ۶۰۰ میلیون تومان بابت خسارت‌های وارد شده به همسایگان پرداخت کردم. از همان روزی که این اتفاق افتاد ۴۰ روز بود که شب و روز در پاساژ بودم و همه کارها را خودم انجام می‌دادم تا اوضاع مقداری سر و سامان پیدا کند.
وی افزود: علاوه بر خسارت‌هایی که به تعدادی از مغازه‌ها وارد شد، به دو مغازه مجاور نیز در مجموع ۷۰۰ میلیون تومان خسارت وارد شد که بیمه این مبلغ را به آنها پرداخت کرد اما طبق قانونی که دارند من باید سال بعد این مبلغ را به شرکت بیمه پرداخت کنم چرا که شروع این آتش‌سوزی از مغازه من بوده است. دیگر مغازه‌داران پاساژ نیز تا حد توان با توجه به شرایطی که دارم با من راه آمدند و حتی چک‌های چند ماهه گرفتند تا بتوانم از پس پرداخت آن بربیایم.
مربی باسابقه تیم‌های ملی کشتی ایران، در پاسخ به این سوال که آیا مسئولان استان مازندران کمکی به او داشتند یا خیر؟ گفت: هیچ کدام از آنها کمکی نکردند. فقط رییس هیات کشتی مازندران کنارم بود و به من کمک مالی داشت که با آن توانستم بخشی از تعهداتم را انجام بدهم. من سال‌ها برای کشتی این مملکت زحمت کشیدم اما با این اتفاق فهمیدم چقدر تنها هستم. دوستانم در کشتی که سال‌ها با آنها کار کردم نه تنها کمکی نکردند، بلکه یک تماس هم نگرفتند! من در کشتی فقط کار کردم و زحمت کشیدم. اگر وضع و اوضاع مالی خوبی داشتم که در مغازه کار نمی‌کردم. به هر حال این روزها هم می‌گذرد و خدا بزرگ است.
میرعمادیان خاطرنشان کرد: مسئولان استانی، نمایندگان مجلس و شورای شهر هم روزهای اول آمدند و فقط وعده دادند اما هیچ کمکی نکردند. به رییس فدراسیون هم گفتم این که منتظر کمک دولتی باشم هیچ فایده‌ای ندارد و همین هم شد. همان هفته اول رییس هیات کشتی سراغم آمد و با کمک مالی از من دلجویی هم کرد که برای من قوت قلب بود و از او تشکر می‌کنم. بعد از آن هر کدام از آقایان سعی کردند بگویند آنها باعث شدند که شایگان بیاید و به من کمک کند! ۴۰ روز تنها ایستادم و هر چه داشتم فروختم تا بتوانم بخشی از تعهدات را انجام بدهم. در تک تک مغازه‌ها کار کردم تا اوضاع‌شان سر و سامان پیدا کند. از رفقای نزدیکم در کشتی که همه می‌دانند چه کسانی هستند انتظار داشتم اما حتی یک تماس هم نگرفتند. حتما سرشان شلوغ است که من را به یاد نیاوردند!