نوآوران آنلاین- حسین دهلوی ـ از بزرگان عرصه موسیقی کشورمان ـ صبح روز سه‌شنبه (۲۳ مهر ماه) در سن ۹۲ سالگی دار فانی را وداع گفت.
مراسم تشییع پیکر حسین دهلوی از بزرگان عرصه موسیقی، صبح امروز ـ ۲۸ مهرماه ـ با حضور جمعی از هنرمندان و مسئولان عرصه موسیقی و دیگر هنرمندان از جمله حمیدرضا نوربخش (مدیر خانه موسیقی)، شهرام صارمی (نوازنده و آهنگساز)،حسین علیزاده (موسیقیدان)، محمد سریر(آهنگساز و موسیقیدان)، محمد الهیاری (مدیر کل دفتر موسیقی)،محمد اسماعیلی (موسیقیدان)،کیوان ساکت (آهنگساز)،رضا بنفشه‌خواه (بازیگر)،عباس مشهدی‌زاده (مجسمه‌ساز)، کامبیز روشن‌روان (آهنگساز)،علی ثابت‌نیا (مدیراجرایی سی‌وپنجمین جشنواره موسیقی فجر)، علی مرادخانی (مدیرعامل موزه موسیقی)،سیدمجتبی حسینی (معاون هنری وزیر ارشاد) و ... در مقابل تالار وحدت برگزارشد.
در مراسم تشییع این استاد موسیقی، حسین علیزاده (موسیقیدان) که از شاگردان استاد دهلوی بوده است، بیان کرد: من تمام عمرم هیچ وقت کسی را ایرانی‌تر از استاد دهلوی ندیدم. او کسی بود که همه چیز به درستی به او سپرده شده بود. زمانی که عهده‌دار مدیریت هنرستان موسیقی شد، سرنوشت موسیقی ایرانی عوض شد. البته پیش از آن هیچ گاه موقعیت نبود که به آن صورت به موسیقی ایرانی پرداخته شود.
او ادامه داد: اکنون با درگذشت این استاد بزرگ موسیقی می‌توان مکانی را به اسم او نامید. حتی می‌توان نام تالار وحدت را که پیش از این رودکی بود و من نمی‌دانم به چه دلیل آن را به وحدت تغییر دادند، دهلوی گذاشت. منتهی این چیزها همیشه آرزو می‌ماند و افرادی که صاحب قدرت هستند درک این را ندارد که به این چیزها توجه کنند و من نیز از هیچ مدیری این درخواست را نمی‌کنم. زمانی که رهبری ارکستر صبا پس از استاد ابوالحسن صبا (آهنگساز و نوازنده) به استاد دهلوی سپرده شد نام آن نیز مانند تالار وحدت، رودکی بود. حال پس از آن سال‌ها پیکر استاد دهلوی در این تالار قرار دارد و چه بهتر است که نام آن را دهلوی بگذارند. البته در وضعیت حاضر همین که این محل را برای برگزاری مراسم در اختیار ما قرار داده‌اند، باید سپاس گذار باشیم.
علیزاده اظهار کرد که تا زمانی که مسئولان نتوانند فردی مانند را درک کنند، وضع همین خواهد بود. افراد زیادی هستند که او را درک می‌کنند ولی در جایگاه دولتی قرار ندارند.
این موسیقیدان تصریح کرد: او فرستاده‌ای بود که موسیقی ما را سامان ببخشد. او در زمان خود روشن فکری بود که می‌دانست با موسیقی چه کند؟ ما شاگردان او چقدر افتخار می‌کنیم که استاد ما بوده است. هیچ وقت چنین قداستی را در آدمی ندیده‌ام. او عصاره‌ای از رنجی است که موسیقی در این سال‌ها در ایران کشیده است. او تنها مریض نشد، او از رنجی که موسیقی می‌کشید بیمار شد و هیچ گاه در هیچ جا حرفی نزد. همیشه به من می‌گفت:« حرف‌هایی که می‌زنی را چه کسی می‌خواهد درک کند؟» افتخاری بالاتر از این نیست که هر گاه اسم موسیقی بیاید اسم دهلوی در کنار آن هست. او رنج می‌کشید و خانواده او در کنارش رنجی مضاعف. او آنقدر بزرگ است که هر کس کنارش قرار می‌گیرد بزرگ و بزرگ‌تر میشود. سر تعظیم فرود میاورم در برابر معلمی که شاید تا سال‌ها مانند او را نبینیم.
در ادامه محمد سریر آهنگساز و عضو شورای عالی خانه موسیقی ایران، گفت: امروز آمده‌ایم با هنرمندی وداع کنیم که بیش از شش دهه ستونی بسیار استوار در موسیقی ملی ایران بود و برای حفظ و گسترش این موسیقی بسیار زحمت کشید. ایستادگی دربرابر مشکلات موسیقی کشور در تمام این سال‌ها توسط استاد حسین دهلوی انجام گرفت. او در زمینه‌های مختلف موسیقی کارهای بسیاری را انمام داد تا بتوان بستر مناسبی را برای موسیقی ملی ایران فراهم کند. او دلسوزانه دنبال ریشه‌ها بود و بر پایه همین ریشه‌ها مبانی نوین موسیقی ایران را پی‌ریزی کرد. مهم این بود که نمی‌خواست در گذشته بماند و برای تداوم این پایه‌ها به تحول جامعه نگاه می‌کرد و در اندیشه ارتقای موسیقی ایرانی بود تا با زمانه خود پیش رود.
او افزود: توجه او به تربیت هنرمندان علاقه‌مند به موسیقی ملی ایران برای من قابل توجه بود. این اعتقاد چه در دانشگاه و چه در هنرستان موسیقی در استاد دهلوی وجود داشت. او یگانه زمان خود بود که با اخلاقی هنری همواره تلاش‌های بسیار زیادی در عرصه موسیقی انجام داد. قطعا دوره مدیریت حسین دهلوی در هنرستان موسیقی ملی یکی از درخشان‌ترین دوره‌های مدیریتی این مجموعه بود. او همراه با اخلاق و منش، هنر را پی گیری کرد و این امر نشانی از درک او بود که از هنر به عنوان یک فهم عمومی در ارتقای اخلاق استفاده کرد. من اندیشه او را قدر می‌گذارم و امیدوارم نسل آتی بتوانند از حضور ارجمند ایشان و آثارش استفاده کنند. امیدوارم در آینده یاد گرامی خاطره ایشان در ما وجود داشته باشد.
پس از سریر، محمد اسماعیلی بیان کرد که ۳۰ سال خدمت استاد دهلوی بوده است و موسیقی ملی در زمان او جان گرفته است. دهلوی شاگردان زیادی تربیت کرد و هر کسی که اکنون در راس موسیقی است، از شاگردان او بوده است.
این موسیقیدان سپس شعری را در وصف زنده‌یاد دهلوی خواند.
کامبیز روشن‌روان نیز درباره این استاد موسیقی تازه درگذشته اظهار کرد: استاد حسین دهلوی جزو نسل موسیقیدانانی است که مورد بی‌مهری زیادی قرار گفت. او تنها معلم، آهنگساز، مولف کتاب موسیقی، رهبر ارکستر و... نبود؛ چراکه نمی‌توان وجه‌های هنری او را به یک باره بیان کرد. او در دوره مدیریت خود در هنرستان موسیقی شکوفاترین دوره موسیقی ملی را داشت و مدیریت او استثنایی بود و این امر را می‍‌شد در رهبری ارکسترش نیز، دید. او نظم خاصی داشت و می‌دانست با هر هنرجویی چگونه برخورد کند. هر چیزی را بسیار منظم و دقیق انجام می‌داد. من در ارکستر صبا به رهبری او نوازندگی می‌کردم. به یاد دارم هر نوازنده‌ای به هر دلیلی که تاخیر داشت به دلیل نظمی که استاد دهلوی در کار خود داشت، خجالت می‌کشید در گروه بیاید و بنوازد و صبر می‌کرد تا خود استاد از او بخواهد که به صحنه بیاید. مدیریت او مثال زدنی است. به جرات می‌توانم بگویم یکی از بهترین و شاخص ترین آهنگسازان موسیقی ملی است و هر چه که نوشته از فرهنگ دقیق ادبی ایرانی برآمده است. هر چه که از او می‌شنوید رگه‌های موسیقی ملی در آن وجود دارد. او از ادبیات ایران در آثار خود استفاده زیادی کرده و با شناختی که از فرهنگ موسیقی ایران داشت، آثار شاخصی را ساخته است.
او ادامه داد: به یاد دارم زمانی که با استادانی مانند زنده یاد حسین تهرانی (نوازنده تنبک) صحبت می‌کردیم، به من می‌گفت که در آن زمان خجالت می‌کشیدند نوازنده تنبک را به روی صحنه بیاورند ولی استاد دهلوی با ریسک پذیری که داشت، قطعه‌ای را در آن شرایط ساخت که نوازنده تنبک نیز می‌توانست همراه ارکستر بنوازد. کارهای او را باید در تاریخ موسیقی ایران ذکر کرد. باید فرصتی داشت تا آثار او و کارهایی را که کرده را بررسی کرد. کتاب تلفیق شعر او تنها مرجع ما در این زمینه است و سالیان سال آن را در دبیرستان تدریس می‌کرد. او شاید جزو معدود موسیقیدانان ایرانی است که بدون کمک دولت آثار خود را روی کاغذ ثبت کرد و به چاپ رساند که امروزه از مهمترین منابع یادگیری موسیقی ملی ایران است. خدماتی که او به موسیقی ایران کرده است کم نیست.
او در پایان درگذشت دهلوی را به خانواده او و اهالی موسیقی تسلیت گفت.