نوآوران آنلاین- اجرای ۴۰ دقیقه‌ای تئاتر «نطفه دربند» با دکور سفید و ساده‌اش هر چند در دقایق ابتدایی بیننده را به یاد عملیات‌های آکروبات و برخی ورزش‌های رزمی می‌اندازد اما به مرور بالاخره بازیگران لب به سخن باز می‌کنند، تمایلات درونی خود را به زبان می‌آوردند و از تنفرشان به جنگ؛ کودکان و زنان و مردانی که در طول جنگ از دست داده‌اند می‌گویند تا ماجرای جنگ قدری برای بیننده ملموس‌تر شود.
به نظر می‌رسد این نمایش، از آن دسته اجراهایی است که تا دقایق پایانی‌اش، مخاطب باید برای پیدا کردن موضوع اصلی اجرا، صبر پیشه کنید. لحظاتی که تنها زن باقی مانده و دربندِ منطقه‌ای جنگ‌زده، با طناب‌هایی که آن را محصور کرده‌اند و از زندگی‌اش می‌گوید.
«نطفه دربند» به موضوع صلح جهانی می‌پردازد، مسئله داعش، اتفاقاتی که داعش در این چندسال گذشته در سوریه به بار آورده و کارهایی که داعش با زنان و کودکان انجام می‌داد.
به نظر می‌رسد موسیقی این تئاتر یکی از عناصر مهم آن است، با پایان هر موسیقی بازیگران صحنه را برای ادامه داستان آماده می‌کنند و موسیقی آنکه تا چند لحظه قبل ریتم آن به نظر می رسید همه را به جان هم انداخته بود، این بار آرام‌تر به صدا درمی‌آید.
علاوه بر تأخیر ۱۵ دقیقه‌ای این اثرِ کاوه نورمحمدی که اجرا و کارگردانی آن را بر عهده داشت، کاوه نورمحمدی، محمد نوریان، جواد بهروانی، ایمان ولی‌پور، فاطمه کرم‌پور، حسن روشن‌پور، فعال‌ترین بازیگران این اجرا بودند. با وجود خالی بودن نیمی از صندلی‌های سالن تماشاخانه سنگلج، امیر جعفری و اصغر همت نیز به تماشای این اجرا نشستند.
بشکه فلزی رنگ شده در میانه صحنه از ابتدا تا انتهای کار، مخاطب را یاد سوله‌های سرد و یخ زده‌ای می‌اندازد که به طور دائم روی صحنه نقش دارند. اما نکته قابل توجه در اجرای «نطفه دربند»، روشن کردن آتش در فضای قدیمی مجموعه بود، محوطه‌ی قدیمی و ثبت شده سنگلج که در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است، آتش را در سه نقطه روشن می‌کنند به نشانه‌ی پیروزی نابرابر داعش در مقابل مردم و این‌جا «نطفه دربند» است.