عاقبت شوم ازدواج پنهانی زن مطلقه

نوآوران آنلاین-زن جوان که حالا پشت در اتاق قاضی خانواده منتظر بود تا صدایش بزنند و ادامه کارهای پس از طلاقش را انجام دهد داستان زندگی اش را این طور تعریف کرد. بگذارید از اول بگویم. با شوهرم در یک کارگاه تولیدی آشنا شدم، او 14سال از من بزرگ تر بود. همیشه در مورد زن و بچه هایش با من درددل می کرد و هیچ وقت به این فکر نمی کردم که ممکن است نسبت به من حسی داشته باشد.

او همیشه در محل کار مواظب من بود و از نظر کاری به من که زیردست او بودم، سخت نمی گرفت و راحت بودم.

چند ماه که گذشت، متوجه تغییر رفتارش شدم و با زبان بی زبانی و ترس ابراز علاقه می کرد و بالاخره گفت که دوست دارد با من ازدواج کند، گفت که زن اولش قرار نیست از این ماجرا باخبر شود، با این که همسر داشت اما موقعیت خوبی بود و می توانستم از زیر بار نگاه های سنگین خانواده و اطرافیان نجات پیدا کنم.

موضوع را به خانواده ام گفتم و آن ها هم که انگار تمام دغدغه شان این بود که از شر من خلاص شوند، موافقت کردند.

بالاخره با هم ازدواج کردیم و من شدم همسر دوم او. اما روزگار خوشی های من بیشتر از هشت ماه طول نکشید و نمی دانم چطور شد که همسر اولش از موضوع با خبر شد و شوهرم نیز به این بهانه که بچه ها مادر می خواهند می گوید مجبورم از تو جدا شوم و به راحتی طلاقم داد و من که یک روز زن خانه بودم دوباره دختر خانه شدم، دختر پدری که به شدت متعصب و اعتقاداتش در مورد طلاق و زن طلاق گرفته، سخت بود. فرزانه ادامه داد: وقتی طلاق گرفتم انگشت نمای مردم شدم و یک دفعه همه نگاه ها نسبت به من عوض شد چون محل زندگی ما کوچک است و همه همدیگر را می شناسند.

از نظر آن ها زن مطلقه یک تهدید بزرگ برای مردانی است که زن دارند، دورادور به گوشم می رسید که پشت سرم حرف های زیادی می زنند و شنیدن این حرف ها برایم زجرآور بود، وضعیتم در خانه پدری هم خوب نبود. از مردم یک جور حرف می شنیدم و از خانواده خودم طوری دیگر، این حرف ها وقتی به گوش پدر، مادر و برادرم رسید، حساسیت هایشان بیشتر از قبل شد و دیگر قدغن کردند که از خانه بیرون نروم.

حالا منزوی شده ام، مادرم شب و روز سرکوفت می زند که نان خور اضافه، دلمان خوش بود که شوهر کردی و رفتی. حالا باید خرج تو را هم بدهیم، شنیدن این حرف ها از مادرم برایم بسیار دردآور است.

برادرم حالا غیرتی شده و به شدت مراقب من است، جز موارد ضروری از خانه بیرون نمی روم و اگر تنها بروم از من بازخواست می کند و اگر چیزی نیاز داشته باشم، برایم تهیه می کند، اما کلی هم منت می گذارد که در این ا وضاع و احوال برایت خرج هم می کنم.

با هر بدبختی بود راضی شان کردم که حداقل کاری برایم پیدا کنند تا بتوانم خرج خودم را در بیاورم و سرگرم باشم. خدا را شکر این کار را کردند و با این حال فکر و خیال رهایم نمی کند.حال و روز خوبی ندارم و دارم از تنهایی دیوانه می شوم ولی به خاطر قوانینی که خانواده ا م وضع کرده اند، بیرون نمی روم.