نوآوران آنلاین-این قصه، واقعی است. داستانی واقعی که قهرمانش یکی از بنده های خوب خداست. به برکت این روزها و در میان هزاران مجلس روضه که در هر کوی و برزن برپاست، گوش شنوایی شدیم برای شنیدن روایتی متفاوت از دلدادگی برای حسین (ع) که عجیب به دل می نشیند و رنگی می پاشد به حال این روزهای دل هایمان. قصه، روایت زندگی یکی از توابین است. از جوانی تا امروز. از روزهای خماری و نشئگی تا نوکری برای اهل بیت. از چاقوکشی ها و قمه زدن ها و عربده کشی ها تا روزهای خوب بندگی، دستگیر بودن ها و یتیم نوازی ها.
سال های وبا
پرسان پرسان پیدایش کردیم. در یکی ازهیئت های جنوب تهران. جوان ها و نوجوان ها دور و برش حلقه زده اند و او برایشان از آداب عزاداری می گوید. به سختی حاضر به مصاحبه می شود و می گوید:« حرف می زنم. از سال های ننگین زندگی ام می گویم. اما فامیلی ام را ننویسید.»
«مجتبی» روایت می کند. از ۹ سالگی می گوید و آغاز میگساری: «پدرم شراب خوار بود. اولین بار در ۸ سالگی مشروب را مزه مزه کردم. در۱۵سالگی خوردنش برایم عادی شد. می توانید تصور کنید که فردی از نوجوانی و ۱۵سالگی دائم الخمر باشد؟ من بودم. این دائم الخمری در شانزده، هفده سالگی به اوج رسید. آن قدر که وقتی تا سر کوچه هم می رفتم باید شیشه کتابی مشروب را زیر پیراهنم می گذاشتم که مبادا، مستی حتی یک لحظه هم ازسرم بپرد. قبل از رفتن به سربازی یکی از دوستانم کمک کرد تا مصرف مشروبات الکلی را کمتر کنم. به خدمت سربازی رفتم و برگشتم اما دوباره روز از نو و روزی از نو. کار پیدا کردم. آن ساعت هایی که سرکار بودم، برایم به سختی می گذشت. چون اگر صاحب کارم متوجه می شد که الکل مصرف می کنم اخراجم می کرد. از سرکار که به خانه برمی گشتم تلافی می کردم. روزی ۳ لیتر مشروب می خوردم. واژه دائم الخمر برازنده ام بود. آن قدر روزگارم بد شده بود که همه از من قطع امید کرده بودند. گوشه اتاق می نشستم و بعد از مستی در خودم فرومی رفتم. بعد دو سه ساعت بیرون می رفتم و به هر بهانه ای دعوایی راه می انداختم با چاشنی چاقوکشی و قمه کشی و عربده زنی. روزی نبود که یک شر در محله مان راه نیفتد و من بانی اش نباشم. هرروز کلانتری، هفته ای یک بار بیمارستان و اتاق عمل و شکایت و دوباره مستی و دوباره مستی. همه زندگی ام در همین چند جمله خلاصه شده بود. خیلی ها آرزوی مرگم را داشتند. خودم هم همین طور. راستش جسارت خودکشی را نداشتم، حتی وقت مستی. اما آرزو می کردم روزی بین یکی از دعواهایی که من بازیگر اصلی اش بودم یکی پیدا شود و خلاصم کند.»
میای بریم کربلا؟!
روایت زندگی پر فراز و نشیب مجتبی در آستانه تاسوعا و عاشورای حسینی هر لحظه شنیدنی تر از قبل می شود. وقتی مصداق واقعی جمله«ادعونی استجب لکم» می شود. وقتی حال بد آن روزهایش به برکت نام نامی حسین(ع)تبدیل به حال خوب بنده های مقرب درگاه حق می شود. مجتبی از شب واقعه می گوید:«یادتان می آید وقتی بعد از مرگ صدام حسین راه شیعیان برای رفتن به کربلا باز شد؟ شب از نیمه گذشته بود. مست و لایعقل از در خانه بیرون زدم و به کوچه رفتم. در همان حال چشم باز کردم و دیدم کوچه مان پر از پرچم خیرمقدم برای کربلایی هاست. کربلایی علی... کربلایی حامد.... همه بچه محل ها به کربلا رفته بودند و من.....! حالم بد بود، بدتر هم شد. نمی دانم چه حسی بود که سراغم آمد و نمی دانم نامش را چه بگذارم؟ شاید حسادت کردم. به در و دیوار می خوردم و سر از پشت بام درآوردم. سرم را به آسمان بلند کردم و فقط فریاد می زدم. گفتم اوستاکریم. من، عرق خور و خرابکار. پس کرم تو کجاست؟ چرا من رو کربلایی نمی کنی؟ یا راحتم نمی کنی. خسته شدم. حالم خراب بود و سیل اشک از صورتم روانه شد. می دانستم توقعم زیادی است. آخه من دائم الخمر کجا و کربلا کجا؟ آن شب به مستی و حال خراب گذشت و بعدازظهر فردای آن روز، یکی از دوستان سراغم آمد و گفت مجتبی کربلا میای؟ مستی ازسرم پرید. انگار آب سرد روی سرم ریخته بودند. گفتم من؟ کربلا؟ چی میگی؟ من نه پول دارم نه پاسپورت، نه ویزا. گفت لازم نیست. کاروان فردا صبح راهی می شود و مدیر کاروان یک نفر برای تدارکات کم دارد. رفتم خانه. به مادرم گفتم .مادرم به پهنای صورتش اشک می ریخت و وسایل سفر را برایم آماده می کرد. گفتم نمی خواد مادر. من با همین پیراهن و شلوار می روم. نه ساک می برم نه لباس. مادرم باور نمی کرد که آقاپسر دائم الخمر و مردم آزارش را برای پابوسی طلبیده باشد. خودم هم باور نمی کردم. مگر می شود؟ یعنی صدایم را شنیده بودند؟ اتوبوس راه افتاد و به لب مرز رسید. آن زمان ویزاها برگه ای بود. سرباز بالا آمد. گفتم همین حالاست که مرا از مرز به ایران برگرداند. نمی دانم چه شد اما از من گذشت. انگار مراندید و اتوبوس از مرز رد شد.»
پایان سال ها میگساری
اتوبوس زائران کربلا از مرز ایران می گذرد و مرزهای زندگی مجتبی هم جابه جا می شود. پایان سال ها میگساری و آغاز راهی روشن؛ پای برهنه از اتوبوس پیاده می شود. چله زمستان است و هوا سرد. پایش روی زمین است و سرش در آسمان. شب از نیمه گذشته و هوا سرد است. از کنار رودخانه دجله و فرات رد می شود و بی اختیار داخل رودخانه می پرد. باید تنش پاک شود از این همه گناه. پاهایش به سمت حرم کشیده نمی شود. سست است. با چه رویی باید می گفت السلام علیک یا اباعبدالله؟! کشان کشان خودش را به بین الحرمین می رساند.
زان کار دست شستم زین کار توبه کردم
گه مستِ کار بودم گه در خمار بودم، زان کار دست شستم زین کار توبه کردم. توبه می کند. پابرهنه و پریشان احوال در بین الحرمین روی دوزانو می نشیند و به گنبد طلایی ارباب خیره می شود. چشم هایش خیس اشک است. دلش پر از حسرت. گاهی سکوت و گریه. گاهی طغیان. سرمی کوبد روی زمین. اطرافیان نگاهش می کنند. این جوان، دیوانه حسین (ع) است؟ تحسینش می کنند شاید هم به حالش غبطه می خورند، صدای مویه ها و گریه هایش بی تاب می کند همه حاضران را. پیر و جوان و مرد و زن را. آن طرف تر مداحی ۷۰ ساله ایستاده و به احترام مویه های این جوان آشنا دست از روضه خوانی برداشته است. او را می شناسد. اشتباه نمی کند. مجتبی ست. اما او کجا و اینجا کجا؟ همان که بدنش یک جای سالم ندارد و پر از اثرات چاقو است؟ همان که یک شهر از شرش در امان نیست؟ همان دائم الخمر محله ما؟! این قصه را مداح و یکی از همسایه های مجتبی می گوید. می گوید نامم را ننویسید. فقط بدانید امام حسین (ع) منِ مداح را در ۷۰ سالگی و بعد از یک عمر، حسین گفتن و کوس انا الحق زدن به زیارتش طلبید، اما یک جوان ۲۱ ساله را در اوج گناه و بزهکاری و دائم الخمر بودن این طور دیوانه عشق خودش کرد. باید بودید و می دیدید. من حال خوب مجتبی را وقتی به خاک کربلا سجده کرده بود دیدم. نمی دانید مجتبی چه بود و چه شد!
رستگاری در ۴۰ سالگی
۴۰ سالگی و رستگاری، ۴۰ سالگی و میانداری و هیئت داری و یتیم نوازی. گاهی کفش جمع کن عزاداران حسینی می شود، گاهی آبدارچی. ابایی ندارد از اینکه بگوید چه بود و چه شد. قصه زندگی اش را برای جوان ها و نوجوان ها روایت می کند تا درس بگیرند. بگذریم از اینکه در همان سالی که با کوله باری پر از گناه به کربلا رفت و توبه کنان برگشت چند نفر از هم پیالگی هایش راه او را در پیش گرفتند و توبه کردند. حالا سرش را بالا می گیرد و می گوید: «تمام قد نوکر اهل بیتم. امام حسین(ع) دریای کرم است. سیدالشهدا را باید با قلبت بخواهی. اگه ارباب بخواد خودش تو را می برد. حتی اگر دائم الخمر باشی و یک بار از ته وجودت صدایش بزنی. باور کنید اجابت می کند.»
از تو به یک اشاره از من به سر دویدن
«مجتبی در جوانی پیر غلام و مجنون امام حسین (ع) شد.» این جمله را یکی از دوستان مجتبی می گوید و ادامه می دهد:« خیلی از دوستان به حال این روزهایش غبطه می خورند. از تو به یک اشاره از من به سر دویدن. حالا مجتبی مصداقی از این شعر است. با سر می دود برای کار خیر و علاوه بر آن هر سال محرم خانه اش را سیاه پوش می کند و میزبان عزاداران حسینی می شود. در هیات خانه مجتبی جای سوزن انداختن نیست. طوری رفتار می کند که انگار سال هاست هیئت دار بوده است. حتی یک سر وگردن بالاتر از کسانی که ادعای هیئت داری می کنند. یادم می آید یک شب دو سه نفر از جوانان محله که مشروب خوار و از دسته اراذل و اوباش بودند وارد هیئت شدند. بوی آزار دهنده دهانشان فضا را پر کرده بود. چند نفر پیش مجتبی آمدند و گفتند این جوان ها را بیرون کن. اینها شان مجلس عزای امام حسین(ع) را پایین می آورند. اما او زیر بار نرفت. گفت اینها هم مهمان امام حسین هستند. خودشان می دانند و ارباب. من چه کاره ام که مهمان امام حسین را جواب کنم؟ بعد از هیئت، یک هیئت ۴ نفره راه می اندازد و برای مردم نیازمند روستاهای اطراف تهران غذا می برد. کارتن خواب هایی که هیچ جا و مکانی ندارند را ازنظر دور نمی کند.خلاصه حواسش به همه هست.»