بریدن سر انسان برای عروسی اعضای فریب خورده !

نوآوران آنلاین-در هفته های اخیر عناصر ضدانقلاب و معاندین با همراهی برخی مزدوران داخلی شان در فضای مجازی، پروژه تطهیر و مظلوم جلوه دادن، یک عنصر تروریستی به نام «رامین حسین پناهی» عضو گروهک تروریستی و تجزیه طلب کومله را کلید زده اند.نام «کومله» را باید مترادف با «داعش» دانست؛ گروهکی تجزیه طلب و ضدایرانی که اعضایش در آدم کشی و جنایتکاری چیزی کمتر از داعشی ها نداشته و ندارند. اعضای این گروهک در مقطعی بویژه در دهه ۶۰ وحشیانه ترین جنایات را علیه مردم شمالغرب کشور مرتکب می شدند؛ از سر بریدن تا شمع آجین کردن و سوزاندن.تصاویر اقدامات همکاران تروریست رامین حسین پناهی/ کومله یعنی با موزائیک سر بریدن!کومله با بی رحمی قلب و کلیه جوان ۱۸ ساله را شکافتشهادت ۲ کودک خردسال در سنندج بر اثر اصابت ترکش خمپاره اعضای کوملهنگاهی گذرا به جنایت ها و شرارت های گروهک تروریستی و تجزیه طلب کومله، عمق دشمنی سرکردگان و عناصر این گروهک با مردم ایران و مردم انقلابی کردستان را عیان می کند. در ذیل به گوشه ای از جنایت کومله ای ها یعنی همکاران رامین حسین پناهی اشاره شده است.اعضای کومله برای عروسی اعضای خود سر رزمنده ها را به عنوان قربانی می بریدندشهید علی اصغر غفوریان ۲ فروردین ۱۳۱۹ در مشهد متولد شد. پدرش زغال فروش و مادرش خانه دار بود. او در سال ۱۳۴۹ ازدواج کرد و حاصل این ازدواج شش فرزند است. وی پس از انقلاب عازم خدمت سربازی شد و سرانجام ۱ اردیبهشت ۱۳۶۶ در بانه توسط گروهک تروریستی کومله به شهادت رسید.آنچه در ادامه می خوانید، شرحی است بر گفت وگوی بنیاد هابیلیان با همسر شهید علی اضغر غفوریان:ازدواجمان قبل از انقلاب بود. با هم فامیل بودیم. مراسم ازدواجمان ساده برگزار شد. من ۱۴ سال داشتم و علی اصغر ۲۰ ساله بود. من و او صاحب هشت فرزند شدیم.شغلش پارچه فروشی بود، در بسیج هم فعالیت داشت و از همان طریق به جبهه رفت. زندگیمان در یک اتاق کوچک با وسایل های اولیه شروع شد. همیشه در راهپیمایی ها و تظاهرات ها شرکت می کرد؛ ولی من به راهپیمایی نمی رفتم که اگر شوهرم شهید شد، حداقل من بالای سر فرزندانمان باشم.علی اصغر تا ششم ابتدایی درس خوانده بود. بعد از آن وارد عرصه کار شده بود. به سربازی نمی رفت، می گفت: «من در حکومت کفر خدمت نمی کنم.».اما بالعکس بعد از انقلاب، هر چه به او اصرار می کردم که به جبهه نرود، گوش نمی کرد. بچه کوچک داشتیم و من دست تن ها نمی توانستم بزرگشان کنم؛ ولی او می گفت: «اگر هر کس برای رفتن به جبهه یک بهانه بیاورد، پس چه کسی در مقابل دشمن بایستد و دفاع کند؟ دشمن وارد خانه هایمان می شود.»اول اهواز بود و بعد به کردستان منتقل شد. به من چیزی نگفته بود. می دانست که می ترسم؛ چون کومله ها سر پسر همسایه مان را در کردستان بریده بودند و من از جنایت های بی شمار آن ها باخبر بودم. اعضای کومله برای عروسی اعضای خود سر رزمنده ها را به عنوان قربانی می بریدند.همسرم خیلی مهربان بود. اصلا با من و بچه ها تندی نمی کرد. فقط نسبت به مسئله حجاب خیلی حساس بود، زمانی که عصبانی می شد، از خانه بیرون می رفت و من هیچوقت خشم و عصبانیتش را ندیدم.تربیت فرزندانمان خیلی برایش مهم بود. اصلا نمی گذاشت بیرون از کوچه بازی کنند، همیشه داخل خانه وسایل بازی را برایشان فراهم می کرد.قبل از شهادتش خواب دیده بود، در مجلسی است که امام زمان هم آنجا حضور دارند. در آنجا یک نفر مشغول یادداشت اسامی حضار بوده که آقا علی اصغر کفش ها را جفت می کردند. امام گفتند: اسم این آقا را هم یادداشت کردید؟ آن فرد گفته بود نه!: در جواب گفتند: «پس اسم او را هم یادداشت کن.»