سرویس اجتماعی
نوآوران آنلاین-روزنامه جهان صنعت در شماره امروز خود(دوشنبه 9 بهمن) در صفحه جامعه نوشت: در برهه‌ای از زمان که آموزش‌و‌پرورش به دلیل بازنشستگی و خروج تعداد زیادی از معلمان از یک سو و عدم پذیرش چند ساله دانشجو در مراکز تربیت معلم، نیاز به تامین نیروی انسانی پیدا کرد، راهکارهای مختلفی را برای جبران این کمبود در نظر گرفت. تلاش برای احیای دوباره مراکز تربیت معلم تحت عنوان جدید دانشگاه فرهنگیان شاید یکی از بهترین راهکارهای تامین نیروی انسانی متخصص و متبحر بود اما دوره زمانی چهارساله تحصیل دانشجویان در دانشگاه فرهنگیان باعث شد آموزش‌و‌پرورش طرق دیگری را نیز برای تامین فوری معلمان مورد نیاز خود به کار گیرد. برگزاری آزمون استخدامی از بین فارغ‌التحصیلان دانشگاهی علاقه‌مند به حرفه معلمی شاید یکی از معقولانه‌ترین روش‌هایی بود که باعث ورود افراد علاقه‌مند، متناسب با رشته و تخصص‌های مورد نیاز آموزش‌و‌پرورش به این نهاد شد اما کمبود شدید نیروی آموزشی خصوصا در زمانی که بدون برنامه‌ریزی قبلی به یکباره پایه ششم به مقطع ابتدایی افزوده شد باعث جذب نیرو از روش‌های غیر‌متعارف شد. جذب و به کار‌گیری نیروهایی که تحت عناوین مختلف در مقاطعی با آموزش‌و‌پرورش همکاری داشته‌اند بدون برگزاری هیچ‌گونه آزمون ورودی، فرستادن نیروهایی خدماتی به کلاس‌های درس و استفاده از نیروهایی تحت عنوان نهضتی و پیش‌دبستانی و ... در کلاس‌های مدارس، روش‌های دیگر تامین نیروی انسانی در بخش آموزش بود، که متاسفانه چند گروه اخیر در اکثر موارد آشنایی چندانی با روش‌های تدریس نداشته و بعضا از توانایی علمی مناسبی نیز برخوردار نبودند. با وجود تمام انتقاد‌هایی که صورت گرفت این اتفاق در آموزش‌و‌پرورش ما رخ داد و هم‌اکنون تعداد زیادی از این معلمان در کلاس‌های درس مشغول به تدریس هستند و مطمئنا راه بازگشتی به عقب در این قضیه نخواهد بود اما حال سوال اینجاست که پس از جذب این نیروها و گذراندن دوره‌های آموزشی ضمن خدمت چگونه از کیفیت کاری آنها باید مطمئن شد و یا بهتر است بگوییم چگونه باید به یاری این معلمان شتافت و راهنمایی‌های لازم را در اختیارشان قرار داد تا به بهبود کیفیت آموزشی منجر شود. در پاسخ به این سوال نباید ناظران اداری را موثر دانست و باید به دنبال افرادی از جنس خود معلمان باشیم. افرادی که یار و یاور این‌گونه معلمان باشند و بتوانند به عنوان میانجی تجربه‌ها را انتقال دهند. خوشبختانه در چارت سازمانی آموزش‌و‌پرورش این پیش‌بینی انجام گرفته و گروه‌های آموزشی و سرگروه‌های تخصصی دروس این رسالت را برعهده دارند. در شرح وظایف این بخش، برگزاری کارگاه‌های آموزشی با موضوعات تخصصی، تحلیل و بررسی کتب درسی، بررسی روش‌های تدریس موثر و منطبق با شرایط و امکانات، بازدید از کلاس‌های درس معلمان با رویکرد نظارت بالینی و انتقال تجربیات و پاسخگویی به سوالات و ابهامات دبیران و آموزگاران از مهم‌ترین وظایف این بخش برشمرده شده است که اتفاقا نیاز امروز آموزش‌و‌پرورش ماست اما متاسفانه در زمانی که باید نقش این راهنمایان آموزشی پررنگ‌تر می‌شد این بازوی موجود در آموزش‌و‌پرورش کم‌کم به حاشیه رانده شد و عملا اثر‌بخشی آن به حداقل رسید.کاهش ساعات فعالیت سرگروه‌های آموزشی در چندین سال پیاپی، عدم وجود ردیف بودجه مستقل برای گروه‌های آموزشی همانند سایر بخش‌های اداری، عدم همکاری لازم اکثر ادارات آموزش‌و‌پرورش در تامین نیازهای این کارشناسی از قبیل تامین وسیله نقلیه جهت بازدید از مدارس دورافتاده، هزینه برگزاری کارگاه‌های آموزشی و هزینه تامین مدرسان اثربخش در کارگاه‌های آموزشی بخشی از مسایلی است که ظرفیت بالقوه گروه‌های آموزشی را به فعلیت نرسانده است.به نظر نگارنده در شرایط حاضر آموزش‌و‌پرورش باید بازتعریف جدیدی از نقش، وظایف و حدود اختیارات سرگروه‌های آموزشی انجام شود، ردیف بودجه‌ای خاص برای برگزاری کارگاه‌های آموزشی و دعوت از صاحب‌نظران اختصاص داده شود نه آنکه دغدغه یک سرگروه تامین هزینه پذیرایی همکاران در کارگاهی باشد که خود بدون درخواست هیچ حق‌الزحمه‌ای تدریس در آن را برعهده گرفته است. اگر به دنبال کیفیت آموزشی هستیم می‌توانیم با به کار گرفتن بهترین نیروها در گروه‌های آموزشی همواره پاسخگوی نیاز معلمانی باشیم که به هر دلیل در روند تدریس خود نیاز به راهنمایی دارند.