نوآوران آنلاین- محققان برای درک سیگنال هایی که باعث خوردن و آشامیدن می شوند، خوشه ای از نورون ها در یک منطقه مغز به نام periLC را مورد مطالعه قرار دادند.

این سلول ها در کنار نقطه ای از ساقه مغز به نام locus coeruleus  قرار دارند. سلول های دارای برچسب سبز نوع دیگری از نورون است که در نزدیکی مغز یافت می شود.

تحقیقات جدید روی موش ها گروهی از سلول های مغز را شناسایی می کند که مسؤول کنترل میزان و نوع مصرف مواد غذایی است.

سلول ها بخشی از یک حلقه بازخورد عصبی هستند که بر خوش طعم بودن غذا و نوشیدنی تأثیر می گذارند و حیوانات را برای ادامه مصرف فریب می دهد.

این یافته به دانشمندان کمک می کند تا به این سؤال پاسخ دهند که چرا پرخوری آسان است؟

"اسکات استرنسون" رهبر گروه در پردیس تحقیقاتی "هوارد هیوز" می گوید: این سلول های عصبی اساساً انتقال از نمونه گیری به پس انداز را کنترل می کنند. آن ها رفتار جست و جوی غذا را کنترل نمی کنند، بلکه آن ها پس از شروع مصرف، میزان و نوع استفاده از مواد غذایی را مورد بررسی قرار می دهند.

خوردن و آشامیدن هر دو رفتار پیچیده و چند مرحله ای است که مغز نیاز به انواع مختلف سیگنال دارد؛ از بوی یک وعده غذایی اغوا کننده گرفته تا احساس سیری کامل.

محققان این رفتارها را برای درک تک تک قطعات به مراحل ساده تری تقسیم می کنند. به عنوان مثال سلول های عصبی که حیوانات را به دنبال غذا می کشند با نورون هایی که باعث می شوند غذا بخورند متفاوت است، در حالی که گرسنگی و تشنگی معمولاً به عنوان انگیزه های کاملاً جداگانه ای درمان می شوند.

"استرنسون" می گوید: ما شک داشتیم که مدارهای عصبی کاملاً هم پوشانی داشته و احتمالاً به اشتراک گذاشته شده است.

تیم "استرنسون" با هدایت دانشمند تحقیقاتی "رونگ گونگ"، مدارهای عصبی مغز موش را نقشه برداری کردند تا نقاط ارتباطی بالقوه بین مسیرهای گرسنگی و تشنگی را شناسایی کنند.

یک سری از سلول های عصبی در ساقه مغز که توجه و انگیزه را کنترل می کند جالب به نظر می رسند.

دانشمندان به طور گسترده گروهی از نورون ها در اعماق مغز را در ناحیه ای که رنگ سبز روشن است، مورد بررسی قرار دادند.

تیم "استرنسون" با استفاده از مینی میکروسکوپ، فعالیت سلول عصبی را در حالی که موش ها غذا می خوردند نظاره کردند.

تیم تحقیق دریافتند که نورون های periLC بخشی از یک مدار عصبی هستند که موش ها را به ادامه مصرف ترغیب می کند. این نورون ها هنگام خوردن یا نوشیدن موش ها کمتر از حد معمول شلیک می کنند و هنگامی که محققان فعالیت نورون ها را مسدود کردند، موش ها جشن می گرفتند. استرنسون می گوید این نشان می دهد که نورون ها یک چرخه مصرف ایجاد می کنند و غذا و آب از شلیک سلول های عصبی جلوگیری می کنند که باعث مصرف بیشتر می شود.

این مدارها مخصوص پرورش مداوم مصرف است نه سایر قسمت های فرآیند خوردن و آشامیدن. مثلاً وقتی موش ها فقط در قفسه خود غذا می جستند، سلول های عصبی periLC هیچ پاسخی ندادند و پاسخ آن ها در شرایطی که خوردن یا آشامیدن ممکن است لذت بخش تر باشد مانند زمان گرسنگی یا تشنگی موش یا خوردن چیز مخصوصاً شیرین، قوی تر بود.

شنبه ۱۹ سپتامبر ۲۰۲۰

(برابر با ۲۹ شهریور ۱۳۹۹)