نوآوران آنلاین- به منطقه 12 تهران که وارد می شویم، با صحنه هایی دلخراش از زندگی متفاوت اقشاری مواجه می شویم که نمی توانیم تصور کنیم این جا هم بخشی از کلانشهر تهران است.

شوش، دروازه غار، هرندی، مولوی و گمرک؛ محلاتی که با شنیدم نام شان لرزه بر اندام مان می افتد و تصاویر بسیار ناراحت کننده از وضعیت زیست بسیاری از بی خانمانانی در ذهن مان متجلی می شود که چاره ای جز زندگی این چنینی ندارند.

زیست این اقشار آسیب پذیر به زباله گردی و یافتن اجناس از داخل سطل های زباله طی روز و نهایتاً فروش آن ها در شب برای تأمین معاش شان خلاصه می شود.

متأسفانه در میان مردانی که در محدوده شوش، هرندی و دروازه غار زندگی می کنند، به دختران کم سن و سال و حتی بانوان سالمندی برمی‌خوریم که چاره ای جز کارتن خوابی و دست فروشی ندارند؛ بانوانی که تاوان بی سرپرست بودن و بدسرپرست بودن را باید خود به تنهایی بپردازند و از هیچ حمایتی برخوردار نیستند.

نبود درآمد، تحمل روزها و شب ها گرسنگی، بی پناهی و نداشتن حامی و پشتوانه، طرد شدن از جامعه و بسیاری از مشکلات دیگر، موجب شده تا دختران کم سن و سال پای شان به محله های خطرناکی همچون شوش، هرندی، دروازه غار و مولوی باز شود و صحنه های بسیار غمباری از حضور آن ها در میان معتادان رقم بخورد. زیر پوست این شهر چه خبر است که برای لقمه ای نان، زنان و دختران مجبورند در اسفناک ترین شرایط و در خیابان شب را سحر کنند.

در کنار افرادی که غم نان، آن ها را به مناطق خطرناک کشانده است،‌ به افرادی برمی‌خوریم که به راحتی در حاشیه خیابان انواع مواد مخدر را در ملأعام استعمال می کنند.

کمی آن طرف تر حتی عده ای را می بینیم که در گوشه ای از خیابان با ترکیب چندین ماده مخدر، نوع جدیدی از مخدرات را خود تولید و عرضه می کنند.

بارها جامعه شناسان و آسیب شناسان اجتماعی خطر وجود چنین نقاطی را گوشزد کرده اند، اما متأسفانه هیچ گونه نظارتی بر این محلات خطرناک صورت نمی گیرد و سال هاست شاهد مناطقی از این دست هستیم که به مأوای بی‌خانمان ها و معتادان تبدیل شده و آن ها را در خود سکنی داده است.

هر از چندگاهی مسؤولان با اتخاذ تصمیمات جدی، اقدام به ساماندهی بی خانمان ها در مناطق جنوبی پایتخت می کنند، اما متأسفانه اکنون که شاهد شیوع کرونا هستیم اقدامی در زمینه رفع این مشکل نکرده اند و گویا از وجود چنین معضلی غافل هستند.

این غفلت که در شرایط کنونی به افزایش شمار مبتلایان به کرونا منجر می شود دودش به چشم مردم می رود و مدیریت وضعیت بحرانی را دشوار و حتی غیرممکن می کند.

تجربه نشان داده است در هر زمینه ای اگر مسؤولان مجدانه و با اراده، اقدامات عملی صورت دهند موفقیت حاصل خواهد شد، اما متأسفانه در شرایط بحرانی کنونی، عدم توجه به بحرانی که در نتیجه شیوع گسترده کرونا در مناطقی همچون گمرک، شوش، مولوی و دروازه غار ایجاد خواهد شد، حاکی از آن است که رفع این مشکل، دغدغه مسؤولان نیست که اگر بود اکنون شاهد شمار بالای بی خانمان ها نبودیم.

بسیاری از مردم به توصیه های مسؤولان مبنی در خانه ماندن توجه کردند و همان طور که شاهد بودیم در روز طبیعت بسیاری از خانواده ها از منزل خود خارج نشدند، اما رعایت تنها بخشی از جامعه کفایت نمی کند و با توجه به شیوع بالای ویروس کرونا تجمع افراد در مناطق جنوبی شهر تهران، تبعات جبران ناپذیری به دنبال خواهد داشت.

تا زمانی که شاهد رفتارهای پرخطر و نوع بسیار ناگوار زیست برخی افراد در محله هایی همچون شوش، گمرک، مولوی، دروازه غار و ... باشیم، هیچ طرح و برنامه ای به کنترل و مدیریت کرونا منتهی نخواهد شد حداقل انتظار از مسؤولان مربوطه این است که در شرایط خطرناک فعلی به فکر ایجاد سرپناهی با رعایت اصول بهداشتی برای بی خانمان ها باشند و اجازه ندهند که خداحافظی با ویروس کرونا مدت زمان زیادی را بطلبد؛ چراکه هر چه شیوع کرونا در کشورمان دیرتر فروکش کند به موازات آن شاهد آسیب بخش های مختلف اقتصادی خواهیم بود که خود به رحانی غیرقابل رفع، بدل خواهد شد و حل آن انرژی، ‌هزینه و زمان زیادی را می طلبد.