وی افزود: آنچه این روزها جای تأمل دارد انتشار فیلم‌هایی از معلمان دلسوز است که به نظر می‌رسد در انتخاب روش نشان دادن اقداماتشان به دانش آموزان فقط و فقط به چهره پر از تحسین بینندگان و تعداد لایک‌هایی که زیر این فیلم‌ها ثبت خواهد شد اندیشیده‌اند و به این مساله توجه نکرده‌اند که این رشادت‌های تحسین‌برانگیز، چه عمقی از درد را به دانش‌آموزان تحمیل می‌کند.

این کارشناس ارشد برنامه ریزی درسی ادامه داد: فیلمی که در آن آموزگار از شاگردش می‌خواهد که "اگر درس نخوانده او را با خط کش تنبیه کند" و فیلم دیگری که نشان می‌دهد " معلم از خود گذشته، کودکان را درحالیکه اشک می‌ریزند، بر دوش گرفته از رودخانه می‌گذراند" قابل تأمل هستند، چراکه این پرسش را ایجاد می‌کنند که چه کسی آماده فیلمبرداری از این صحنه‌هاست؟ در عبور از رودخانه خروشان برای رسیدن به مدرسه صعب العبور، چه کسی دوربین به دست آماده است؟ در برخورد آموزگاری دل شکسته از عملکرد خود کدام فرد منتظر شکار این صحنه بوده و آثار مخرب ساختن این فیلم‌ها بر احساسات و ذهن کودکان چیست؟.
این معاون آموزشی با بیان اینکه پرداختن به این موضوع از دو منظر آموزگاران و دانش آموزان قابل تأمل است، توضیح داد: آموزگاران ما برای ادای رسالت خود بیش از حد در حال گذشتن از وجود خود هستند و با توجه به آنکه در نظام آموزشی ما ارزیابی عملکرد معلمان دقیق و کارشناسی شده و به عبارت دیگر نظام‌مند نیست، در نتیجه آموزگار تلاش می‌کند تا عمل کرد با ارزش و قابل تقدیر خود را در فضای مجازی به ارزیابی ناظران غیرکارشناسی بگذارد و با دریافت پیام‌های پرمهر بینندگان خود را شایسته تقدیر بیابد.

آشوری با بیان اینکه قربانیان این جلب توجه در فضای اجتماعی کودکانی هستند که باید رنج تهیه این فیلم‌ها را تحمل کند، تصریح کرد: آنها باید با احساس دین و گناه همیشگی زندگی کنند. گاهی به عنوان آموزگار رسالت خود را که پرورش روح و ذهن دانش آموز است به دست فراموشی می‌سپاریم و لذت توجه کاربران شبکه‌های مجازی را به مأموریت شغل معلمی خود ترجیح می‌دهیم و بدون اندکی فکر به صدمات جبران ناپذیری که به روح و روان شاگردان می‌زند مدت‌ها آن را با احساس عذاب وجدان تنها می‌گذاریم. این کودکان روزی بزرگ می‌شود و تردید پیدا می‌کنند که باید از این خاطره به نیکی یاد کنند یا نه؟.
وی افزود: بهتر است برای آنکه به کودکان خدمت کنیم برای راهسازی مسیرهای سخت مدارس اقدامات قانونی انجام دهیم و به دانش آموزان خود بیاموزیم که باید مطالبه گر بود و نیازهای خود را قانونی پیگیری کنند. لازم است برای بازداری دانش آموزی که موفق نیست، علت را جویا شویم و نگاهش را به بی نتیجه ماندن تلاش‌هایش اصلاح کنیم. گفت و گو، یاری رساندن برای برنامه ریزی درست، آموزش مدیریت زمان و شناسایی نیازهای دانش آموز، بهترین روش برای اصلاح رفتار دانش آموزی است که آمادگی پاسخگویی به پرسش‌های کلاسی را ندارد.