نوآوران آنلاین- پاسیو اولین ساخته  بلند مریم بحر العلومی می کوشد تا در رویه ظاهری خود داستانی درباره عشق و جدایی و حسرت باشد و البته در داستانکهای فیلم هم این مساله در همان رویه حضور پررنگی دارد اما وقتی به لایه های بعدی و بطن داستانها و ماجراها می رویم با داستانی شاید به شدت مردانه و یا شاید با کمی اغماض دارای لایه های فمینیستی مواجه هستیم به عبارت دیگ جهت‌گیری نگاه فیلم چه در ساختار و چه در محتوا به سوی بافت و ساختار سنتی جامعه ایران است. زنان در این فیلم مفعول به نظر می‌رسند و کنش‌گری و فاعلیت آنها مدام با شکست مواجه می‌شود به همین دلیل دو کاراکتری که می‌کوشند به هرطریقی برخلاف جریان زندگی‌شان حرکت کنند دوباره به آغوش سنت‌ها باز می‌گردند.   پاسیو دارای داستانکهای متعددی است که قرار است در نهایت به هم متصل شده یا ارتباطی با یکدیگر داشته باشند که این ارتباط در واقع به سود فیلم و پیشبرد داستان باشد. اما این مساله نه تنها نمی تواند پیش برنده باشد بلکه حتی در بخشهایی دچار سردرگمی مخاطب نیز می گردد و با وجود شخصیت پردازی مناسب کاراکترها، نمی تواند پیش برنده باشد و موفق عمل کند.

به شخصیت پردازی اشاره کردم و لازمست در اینجا به انتخاب بازیگران نیز اشاره کنم. به نظر می رسد  یکی از نقاطی که فیلم بواسطه آن دچار آسیب شده همین انتخاب نادرست بازیگران است. گویی بازیگران تحلیل های صحیحی از نقش های محوله نداشته اند و از همین رو شیوه و نوع بازی ها به شدت با آنچه که قرار است از درون و حس و حال شخصیت ها به مخاطب منتقل شود دارای تضاد بسیار معنا داری است.در یک جمع بندی در این بخش می توان گفت رابطه‌ میان کاراکترها به خوبی معنادار و پرداخت نشده است و از سوی دیگر خرده‌داستان‌ها نیز دچار پراکندگی و آشفتگی هستند. با وجود این‌که شخصیت‌پردازی در فیلمنامه قابل قبول است اما بازی‌های سرد و یکنواخت به فیلم آسیب وارد کرده است.

پاسیو را شاید بتوان در نهایت یک ایده خوب دانست ایده ای که در همان نطفه باقی مانده و موفق به رشد کافی و کامل نشده. اینکه مریم بحر العلومی خودش تلاش کرده تا هزینه ساخت فیلمش را هم خودش تامین کند شاید یکی از اصلی ترین دلایل رشد نیافتگی فیلم در بخش های ساختاری باشد و بجز موسیقی مناسب و صدا گذاری خوب نکته قابل توجه دیگری در پاسیو که بتوان ازآن نام برد به چشم نمی خورد. اما به هر حال جرات و جسارت این کارگردان جوان سینمای ایران که اتفاقا سینما و پروسه تولید را نیز از نزدیک تجربه کرده ستودنی است و باید امیدوار بود و امیدوار ماند که مریم بحر العلومی با بررسی نقاط ضعف و قوت پاسیو و بازخورد نگاه تماشاگران در اثر بعدیش چند گام رو به جلو حرکت کند.