بدون شک آلکنو در کنار برناردو رزنده و خولیو ولاسکو، بزرگ‌ترین و صاحب‌نام‌ترین مربیان والیبال جهان محسوب می‌شوند. فدراسیون با هر سه نفر برای حضور در ایران مذاکره کرد. ولاسکو که خود را از مربیگری بازنشسته کرده و به دلایل شخصی و خانوادگی هم قصد خروج از ایتالیا را ندارد. رزنده هم نمی‌خواهد برزیل را ترک کند. تنها گزینه باقی‌مانده آلکنو بود که پارسال به دلیل توصیه پزشکان مربیگری را ترک کرده بود اما در میانه فصل به سمت خود در زنیت کازان بازگشت.
سرانجام دیروز و پس از کش و قوس‌های فراوان، قرارداد رسمی بین فدراسیون والیبال ایران و ولادیمیر آلکنو امضا شد تا این غول روس، هدایت تیم ملی ایران را بر عهده بگیرد. اگر به کارنامه مربیگری نگاه کنیم، شاید آلکنو در کنار ولاسکو بزرگ‌ترین مربیان خارجی باشند که در طول تاریخ وارد ورزش ایران شده‌اند. حتی آلکنو به دستاوردی رسیده که ولاسکو در حسرت آن باقی ماند و آن هم طلای المپیک است.
آلکنو در سه المپیک گذشته سرمربی تیم ملی روسیه بود و هر بار هم تیمش را تا نیمه‌نهایی بالا برد. در پکن ۲۰۰۸ روسیه با آلکنو به مدال برنز رسید اما شاهکار این تیم و مربی، فینال المپیک لندن بود. در آن مسابقه که مقابل برزیل رزنده برگزار می‌شد، روسیه ست‌های اول و دوم را باخته بود و در ست سوم هم ۲۲ بر ۱۹ عقب بود. اما ناگهان ورق برگشت و روسیه از قعر جهنم به دروازه بهشت رسید و طلا را به چنگ آورد. اتفاقی که آن مسابقه را در حافظه والیبال جهان ماندگار می‌کند، تعویض دور از انتظار آلکنو بود. او دیمیتری موزرسکی مدافع میانی ۲۱۸ سانتی‌متری خود را به پست قطر پاسور فرستاد و درخشش همین بازیکن هم بود که در نهایت امضای پای حکم قهرمانی روسیه شد.
این مربی ۵۳ ساله از سال ۲۰۰۸ هدایت تیم زنیت کازان را بر عهده دارد. در فصل‌های ۱۲-۲۰۱۱ تا ۱۸-۲۰۱۷ یعنی در طول فقط هفت فصل، زنیت با آلکنو پنج بار لیگ قهرمانان اروپا را فتح کرد. ۲ نقره و یک برنز لیگ قهرمانان، یک طلا، ۲ نقره و سه برنز در جام باشگاه‌های جهان، ۱۰ قهرمانی، یک دومی و ۲ سومی در لیگ روسیه، هفت قهرمانی در جام حذفی و هفت قهرمانی در سوپرجام روسیه، افتخارات باشگاهی او به حساب می‌آیند. قهرمانی در جام جهانی ۲۰۱۱ هم در کنار مدال‌های المپیک، افتخارات مربیگری آلکنو در رده ملی هستند.
اگرچه آلکنو سه بار حضور در المپیک را تجربه کرده اما دوره‌های حضور او در تیم ملی کوتاه بود. هر سه بار در آستانه المپیک هدایت تیم ملی کشورش را بر عهده می‌گرفت و پس از آن از تیم جدا می‌شد. حالا فدراسیون می‌خواهد که در آستانه المپیک توکیو، از تجربه گران‌بهایی او برای رسیدن به هدف بزرگش بهره ببرد. با توجه به اینکه لیگ روسیه ۲۱ فروردین به پایان می‌رسد، او نمی‌تواند زودتر از این تاریخ به ایران سفر کند. تازه این در صورتی است که زنیت به مرحله نیمه‌نهایی یا فینال لیگ قهرمانان اروپا نرسد وگرنه در آن صورت آلکنو باید تا پنجم اردیبهشت که بازی برگشت نیمه‌نهایی یا ۱۱ اردیبهشت که فینال لیگ قهرمانان برگزار می‌شود، در کنار تیم باشگاهی خود بماند. مسابقات ملی هم از ۲۴ اردیبهشت با لیگ ملت‌ها آغاز می‌شود و سرمربی جدید تیم ملی فرصت چندانی برای کار کردن با شاگردانش جدیدش نخواهد داشت اما سابقه و تجربه آلکنو می‌تواند این فرصت کم را جبران کند.
توماس توتولو مربی ایتالیایی که چند سال است در کنار آلکنو حضور دارد هم به عنوان مربی جدید تیم ملی ایران معرفی شده است. توتولو زمانی آنالیزور والیبال بود و حضور همزمان این ۲ نفر در کادر فنی ایران می‌تواند ترکیبی از ۲ سبک والیبالی روسیه و ایتالیا را در کنار هم برای ایران به ارمغان بیاورد.
آلکنو شناخت کاملی هم از بازیکنان والیبال ایران دارد و حتی در برنامه‌ای که به فدراسیون والیبال داده بود، فهرست اولیه ۲۴ بازیکن مورد نظرش برای حضور در اردوهای تیم ملی را هم گنجاند. اما بیش از همه، سعید معروف برای او آشناست چون در فصل ۱۵-۲۰۱۴ یک نیم‌فصل را زیر نظر او در زنیت کازان بازی کرد. معروف در میانه آن فصل از شهرداری ارومیه جدا شد و به این تیم روس رفت. زنیت با حضور معروف لیگ قهرمانان را هم فتح کرد اما آلکنو چندان به معروف توجه نمی‌کرد و بیشتر به ایگور کوبزار بازی می‌داد. کوبزار در آن زمان بسیار جوان بود ولی حالا به پاسور اصلی تیم ملی روسیه تبدیل شده است.
این مربی به ایجاد انگیزه برای بازیکنان در وقت‌های استراحت معروف است. اگرچه آشنا نبودن او با زبان انگلیسی، مانعی بزرگ برای برقراری ارتباط با بازیکنان ایران محسوب می‌شود. نظم تیمی هم برای او اهمیت زیادی دارد که شاید همین ویژگی برای موفقیت در والیبال ایران کمک زیادی به او کند.
بعید است دوران حضور آلکنو در والیبال ایران بیش از چند ماه طول بکشد. پزشکان او را از کار پر فشار منع کرده‌اند و قرارداد هم تا پایان رقابت‌های ملی سال ۲۰۲۱ امضا شده است. ماموریت بزرگ او در همین مدت کوتاه، رساندن ایران به جمع چهار تیم برتر المپیک است. هدفی رویایی که البته رسیدن به آن بسیار دشوار است ولی شاید نام بزرگ آلکنو، راهی میان‌بر برای رسیدن به آن پیدا کند.
