نوآوران آنلاین- پس از نتایج بد فصل گذشته تراکتورسازی و نارضایتی هواداران از مدیریت این باشگاه تنها چیزی که می‌توانست به قهر آن‌ها با یادگار امام تبریز پایان دهد، فروش باشگاه به بخش خصوصی بود و خریدار ایده‌آل تبریزی‌ها هم، محمدرضا زنوزی، مالک متمول گسترش فولاد بود. اوضاع به گونه‌ای پیش رفت که تراکتورسازان انتظار آن را می‌کشیدند و زنوزی بدون مشکل، مالک تراکتورسازی شد.
تنها مشکل انتقال این مالکیت، حضور یک تیم دیگر در لیگ برتر با مالکیت زنوزی بود. فشار اولیه سازمان لیگ، برای رعایت این قانون باعث شد تلاش‌های صوری در راستای انتقال تیم دوم زنوزی یعنی ماشین‌سازی انجام بگیرد اما تا نیم‌فصل نخست لیگ برتر، آب از آب تکان نخورد و مالک متمول تبریزی با خیال راحت و با شال‌های سبز و قرمز در بازی‌های خانگی تیم‌های خود حضور پیدا می‌کرد.
این اتفاقات در حالی در رقم می‌خوردند که طبق اساسنامه فدراسیون فوتبال حضور بیش از یک باشگاه با یک مالک در یک سطح لیگی ممنوع است و مالک ضمن دارا بودن یک باشگاه باید سهامش را در باشگاه دیگر به کم‌تر از ۵۰ درصد برساند تا بتواند در آن سطح لیگ فعالیتش را ادامه دهد. موردی که در خصوص محمدرضا زنوزی و مالکیتش بر این دو باشگاه صدق نمی‌کند و او، مالک بی‌چون و چرا هر دو باشگاه است.
این قانون دو بار مانع از ادامه رؤیا پردازی جوانانی شد که با هزار امید و آرزو توانسته بودند در قالب تیم‌های سپاهان نوین و فولاد نوین قهرمان لیگ آزادگان شوند اما از بازی کنار هم‌تیمی‌های خود در بالاترین سطح فوتبال ایران محروم شدند و به اجبار، باید عضو تیم‌های دیگری می‌شدند تا بتوانند در لیگ برتر بازی کنند. قانونی که چند سال بعد یعنی در لیگ هجدهم برای دو باشگاه که یک مالک دارند جدی گرفته نشد تا ماشین‌سازی و تراکتورسازی حداقل یک نیم‌فصل را با خیال راحت در بنیان دیزل و یادگار امام توپ بزنند.
حضور هم‌زمان این دو تیم با یک مالک، سرخ‌های تبریزی را صاحب منافع زیادی کرده و سایر مدعیان قهرمانی حداقل ۲ امتیاز را مقابل تیم دوم زنوزی از دست داده‌اند. در نیم‌فصل اول ماشین سازی توانست رقیب‌های تراکتورسازی در راه قهرمانی یعنی پدیده، سپاهان و استقلال را متوقف کند و نتیجه را به پرسپولیس واگذار کند. این تنها نکته مثبت ماشین‌سازان برای تراکتورسازی نبوده و فایده دیگر تیم دوم تبریز انتقال بازیکنانی است که به درد تراکتورسازی نمی‌خورند و باشگاه هم قصد فسخ قرارداد آن‌ها را ندارد. هم‌چنین بازیکنانی مثل احمد موسوی که در لباس ماشین‌سازی و در لیگ برتر می‌درخشند، هم به راحتی بین این دو تیم جابه‌جا می‌شوند و این در حالی بود که پیش از این نصیرزاده، مدیرعامل گسترش فولاد و ماشین‌سازی در انتقال داریوش شجاعیان به استقلال بسیار سخت‌گیر بود.
با این شواهد به نظر می‌رسد که قانونی بودن حضور دو تیم تراکتورسازی و ماشین‌سازی در لیگ برتر در هاله‌ای از ابهام قرار دارد و این احتمال وجود دارد که سایر تیم‌های مدعی قهرمانی لیگ و کسب سهمیه پس از حضور این تیم در رده‌های بالا به حضور هم‌زمان این دو تیم اعتراض کنند و پرونده‌ای با بیش از ۱۰ شاکی راهی کمیته انضباطی و سازمان لیگ شود.
با توجه به جایگاه تراکتورسازی در جدول لیگ برتر و هم‌چنین جذب بازیکنان و سرمربی با کیفیت که شرایط این تیم را برای قهرمانی در لیگ و هم‌چنین کسب سهمیه آسیایی فراهم می‌کند، مسؤولان این تیم باید از هم‌اکنون چاره‌ای برای این اعتراض‌های احتمالی پیدا کنند. هم‌چنین مسؤولان فدراسیون و لیگ برتر نیز برای جلوگیری از تبعیض در بین باشگاه‌ها طبق اساسنامه عمل کرده و مانع مالکیت هم‌زمان یک نفر بر دو باشگاه در سطح اول فوتبال کشور شوند.