نوآوران آنلاین- ایرج دانایی‌فرد، پیشکسوت فقید باشگاه استقلال که امروز (چهارشنبه) در بیمارستان نمازی شیراز دار فانی را وداع کرد، در ۲۰ اسفندماه ۱۳۲۹ دیده به جهان گشود.
حشمت مهاجرانی که مربی دانایی‌فرد در دوران حضور او در تیم‌ملی فوتبال ایران بود، در گفت‌وگو با ایسنا پس از شنیدن خبر فوت ایرج دانایی‌فرد گفت: دیشب با حسن روشن صحبت کردم و او به من گفت که ایرج در کماست. امروز صبح می‌خواستم با روشن تماس بگیرم که اگر ایرج از کما خارج شده با او صحبت کنم اما متاسفانه الان خبر فوتش را می‌شنوم و بسیار ناراحت شدم. این ضایعه را به تمام خانواده فوتبال ایران تسلیت می‌گویم.
مهاجرانی درباره این پیشکسوت فقید اظهار کرد: ایرج دانایی‌فرد انسان شریف و بزرگی بود که در خانواده‌ای فوتبالی رشد کرد. دو نسل از فوتبال ایران به او و پدرش، ایرج دانایی‌فرد مدیون هستند. علی دانایی‌فرد فوتبالیست‌های بزرگی پرورش داد و ایرج هم در مکتب تاج و استقلال رشد کرد و از بزرگ‌ترین تکنسین‌های فوتبال ایران بود. او توانست اولین گل ایران در جام‌جهانی را به ثمر برساند. ایرج خصوصیات اخلاقی بسیار خوبی داشت و هیچ‌کس از او ناراحت نشد.
او درباره حضور کم‌رنگ دانایی‌فرد پس از اتمام دوران فوتبالش با وجود این که می‌توانست استفاده زیادی از اسم و رسمش بکند، توضیح داد: من یادم نمی‌آید که دانایی‌فرد نسبت به چیزهایی که فوتبالیست‌های آن دوره و حال حاضر دنبال آن هستند، توجه کرده باشد. مثلا اگر پاداشی می‌دادند می‌گرفت و اگر نمی‌دادند اعتراض نمی‌کرد.
سرمربی ایرج دانایی‌فرد در تیم‌ملی ادامه داد: در زمانی که پس از جام‌جهانی چند بازیکن ایران به خارج از کشور رفتند و مثلا اسکندریان به کاسموس پیوست، او یکی از گزینه‌های پیوستن به این باشگاه آمریکایی بود که اتفاق نیفتاد. او هم‌دوره حسن روشن، مراغه‌چیان و چند بازیکن دیگر بود که همه آن‌ها جزو بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران هستند. دوره حضور او در تیم‌ملی به مدت سه سال از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۸ بود. فکر نمی‌کنم پس از سال ۷۸ دیگر در تیم‌ملی بازی کرده باشد. او به اوکلاهاما رفت تا آن‌جا زندگی کند. او پس از جام‌جهانی ۷۸ که به اوج قدرت و محبوبیت رسیده بود از فوتبال خداحافظی کرد و دوران فوتبالش کوتاه اما پرافتخار بود.
حشمت مهاجرانی در پایان گفت‌وگویش با ایسنا در پاسخ به این سوال که بهترین خاطره‌اش از ایرج دانایی‌فرد چیست، گفت: او کادویی نه به من بلکه به تمام ایران تقدیم کرد و آن گلی بود که به اسکاتلند زد. این گل، نخستین گل ایران در ادوار جام‌جهانی بود و هیچ‌کس اولین‌ها را فراموش نمی‌کند. حتی ۵۰ سال دیگر هم از گل دانایی‌فرد یاد می‌کنند.