نوآوران آنلاین-مجید نوروزی بازیگر خوش آتیه‌ای است که بازیگری را بی نهایت می‌داند. او بازیگری را از کودکی تجربه کرده و بعد به صورت آکادمیک به این حرفه و هنر پرداخته است. کارشناسی بازیگری دارد و هم اکنون دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد کارگردانی است. با این که چند سالی است تئاتر حرفه‌ای کار می‌کند. اما چهره اش در سریال "زیر پای مادر" شناخته شده است. اینکه می‌گویند "چهره و فرم بازی اش شبیه بهروز وثوقی است". برایش جالب است. اما به هیچ عنوان اعتقادی به الگوبرداری در بازیگری ندارد. با این بازیگر جوان درباره دغدغه‌ها و علایق اش و تئاتری که این روز‌ها با آن روی صحنه است گفت و گو کرده ایم. در ادامه این گفت و گو را به نقل از مجله دیده بان می خوانید.
حرفه بازیگری را از کجا شروع کردید؟
از سال ۸۱، وقتی ۱۱ سالم بود. از طریق آقای حسینی وارد عرصه تئاتر شدم. ایشان به مدرسه ما آمدند و از بچه‌ها تست بازیگری گرفتند و من در آن تست قبول شدم بعد از آن به کانون حر معرفی شدم و زیر نظر سیدجواد هاشمی دوره دیدم.
اولین فعالیت رسمی شما در تلویزیون و تئاتر در چه سالی بود؟
سال ۸۳ اولین سریالم، کار آقای جواد مزدآبادی (ژانر دفاع مقدس) بود مه من در آن کاراکتر حسن ریزه را داشتم. این سریال از شبکه ۵ پخش شد. سال ۸۴ اولین تجربه بازی در تئاتر، نمایش تعزیه در تالار هنر، به کارگردانی آقای میثم یوسفی بود، که من نقش اصلی بودم و بقیه عروسک گردان بودن.
آیا خانواده شما مخالفتی با بازیگر شدن شما نداشتند؟
خوشبختانه خانواده من خیلی موافق این قضیه بودند و هیچ وقت مخالفتی نکردند. این برایم در تمام سال‌ها امتیاز مثبتی بود.
به ورزش خاصی علاقه دارید؟
فوتبال را خیلی دوست دارم و تفریحی فوتبال بازی می‌کنم.
آیا دوست دارید کارگردان هم شوید؟
شاید در آینده خیلی دور، در کار تصویر و یا تئاتر کارگردانی کنم، ولی الان خیلی به آن فکر نمی‌کنم. انگیزه ام از ساختن فیلم کوتاه بیشتر برای محک زدن خودم بود و تجربه‌ای برای بازیگری. صرفا هر کار یانجام می‌دهم باید ربطی با بازیگری داشته باشد.
اوقات فراغتتان را چگونه میگذارنید؟
خیلی فیلم می‌بینم.
چند فیلم مورد علاقه تان را معرفی کنید؟
تیم برتون و جانی دپ برای من اسطوره هستند و سینمای این دو فرد که خیلی برایم ارزشمند است و آن را دنبال می‌کنم. همچنین فیلم‌های فینچر نیز برایم همین گونه است.
بازیگران مورد علاقه شما ایرانی و خارجی چه کسانی هستند؟
از خارجی‌ها بی شک جانی دپ و از ایرانی‌ها آقای شهاب حسینی آن هم به خاطر خلاقیتشان در ایفای نقش‌های متفاوت است که بازیگری ایشان را خیلی دوست دارم. کار‌های آقای عطاران را هم به شدت پیگیری می‌کنم. راحتی بازی و زندگی کردن آقای عطاران جلوی لنز دوربین چیزی نیست که هر کسی بتواند داشته باشد.
از نقش تان در سریال "زیرپای مادر" بگویید. چقدر تلاش کردید تا به این نقش نزدیک شوید؟
زیرپای مادر کار سختی بود و من این کار را مدیون اعتماد کارگردان کار، آقای توفیقی و نویسنده آقای نعمت الله هستم. این نقش چند سال از من کوچکتر بود و داستان عامی نبود که بتوان راحت با نقش ارتباط برقرار کرد. ایفای نقش پسری که ۲۰ سال مادرش را ندیده و تازه قرار است با این اتفاق مواجه شود برایم سخت بود. ولی راهنمایی‌های آقای توفیقی باعث شد که بتوانم به نقش نزدیک شوم. با آقای دیرباز که نقش خلیل کبابی پدر من را داشتند، پشت صحنه هم رابطه پدر و پسری را حفظ می‌کردیم تا جلوی دوربین نقش برایمان جا بیافتد و برای مخاطب باور پذیر باشد. نیم دانم چقدر موفق بودم، ولی مطمئنا ضعف‌هایی داشتم که خودم به آن‌ها واقف هستم و سعی می‌کنم در کار‌های بعدی آن‌ها را اصلاح کنم.
نظرتان راجع به شهرت چیست؟
شهرت را اصلا دوست ندارم و همیشه از آن فرار می‌کنم. دوست ندارم مردم در خیابان من را بشناسند که موجب شود خودم نباشم و مجبور باشم جور دیگری رفتار کنم.
آیا تجریه یا خاطره بدی در این حرفه داشتید که دلسرد شوید و فکر کنید که این کار را کنار بگذارید؟
گاهی اتفاق افتاده که خسته شوم که مثلا در کاری چرا به آن مرحله که می‌خواهم نمی‌رسم. ولی هیچ وقت ناامید نشدم. برای خودم برنامه ریزی دارم که اگر تا ان زمان که مشخص کردم به اتفاقی که می‌خواهم نرسم راحت این رته را کنار بگذارم و سراغ کاری بروم که در آن موفق‌تر باشم. البته هنوز اول کار هستم و باید خودم را خیلی بیشتر به این حرفه نزدیک کنم.
نظر شما راجع به اینکه بعضی کارگردان‌ها می‌گویند:"بازیگران تئاتر، فقط در صحنه عالی هستند، ولی متاسفانه در کار تصویر نمی‌توانند بدرخشند"، چیست؟
این شای حرف کارگردان‌هایی است که بازیگر مورد نظرشان مدیوم تصویر را بلد نبوده اند. بازیگری در قابل تئاتر خیلی فرق می‌کند و شاید در کار تصویر آن قدر بازی اغراق شده داشته که در تصویر نگنجیده است و این همان چیزی است که بازیگر باید بداند که چه میزان بازی باید داشته باشد تا خوشایند مخاطب تئاتر باشد و چه میزان بازی که دلنشین مخاطب سینما باشد.
به نظر شما تحصیلات اکادمیک در این حرفه مهم‌تر است یا تجربه کاری؟
تحصیلات اکادمیک خیلی مهم است و مسیر اصلی را به بازیگر نشان می‌دهد. معمولا به صورت تجربی و عملی که پیش می‌روید تا یک جایی موفق هستید و از انجا به بعد خلل را احساس می‌کنید. واقعا یک چیز‌هایی هست که باید تئوری یاد گرفت