نوآوران آنلاین- به نظر می رسد که دلیل مرگ این مومیایی جوان بیماری آبله باشد، اما آنالیز های جدید از دی ان ای ۴۵۰ ساله او، علائم هپاتیت B را نشان می دهند، در هر حال این قدیمی ترین عفونت ویروسی شناخته شده است. تشخیص های جدید حیرت آوری که با شباهت بین ویروس هپاتیت B این پسر مومیای با گونه های مدرن امروزی حیرت آورتر می شوند، حاکی از آن هستند که این ویروس از هزاران سال است انسان را مبتلا می کند.
این اولین نشانه ها از این بیماری در یک مومیایی چند قرنه است. که اول دانشمندان فکر می کردند علت مرگ آن مرض ابله است.
مجدرهای (جوش های) روی پوست این مومیایی (سمت چپ) که به نظر می رسید مبتلا به آبله باشد. در حال حاضر، دانشمندان معتقدند که هپاتیت B (راست) باعث بروز این جوش ها شده است.
این مومیایی کوچک از دهه ۱۹۸۰ میلادی از یک کلیسای ایتالیایی نبش قبر شد و دانشمندان از آن زمان تا به اکنون، به مطالعه روی آن پرداخته اند. از چهره، سینه و لگن خشک شده آن که با چنگ زدن بسیار شدید، چاله چوله شده بودند، پالیوپاتولوژیست (دیرین آسیب شناس) “جینو فورناسیاری” تشخیص داد که علت مرگ این کودک آبله است. اما یافته های جدیدی که در روزنامه PLOS Pathogens منتشر شده اند، تشخیص قبلی را زیر سوال می برند، هر چند آن را به طور کامل رد نمی کنند.
با توجه به تاریخ گذاری رادیو کربن (یکی از روش‌های تاریخ‌گذاری رادیومتریک می‌باشد که جهت تخمین تاریخ مرگ موجوداتی که کربن مصرف می‌کنند، کاربرد دارد)، این پسر زمانی در اواسط سال های ۱۵۰۰ میلادی درگذشته است. در آن زمان این عملی مرسوم برای نجیب زاده های ایتالیایی بود که پس از مرگ مومیایی شوند – بعد از اینکه اندام های داخلی این پسر را بیرون آورده اند، او را با لباس های ابریشمی پوشانده و مومیایی کرده اند. عمل مومیایی و خاک سپاری در کلیسای “سن پیترو” انجام شده است. “فورناسیاری” در ایمیلی به رسانه “The Verge” (ورج) می نویسد، محقق “دومنیکو ماجیوری” از ناپولی هم تایید می کند که این کودک متعلق به یک خانواده اصیل می باشد. فورناسیاری که تحقیقات اولیه مومیایی را در دهه ۱۹۸۰ جریان داد، ذرات تخم مرغ شکل میکروسکوپی را در جای خارش ها که شبیه آبله هستند، کشف کرده است.
A) مومیایی ۴۵۰ ساله یک پسر ایتالیایی در تدفین. B) مومیایی قبل از کالبد شکافی. C و D) محل خارش یا جوش – که در ابتدا به عنوان باکتری شناخته شده، اما احتمالا نشانه های هپاتیت B، بر روی صورت و بازوی کودک است. E) کلیسای سان دامینکو ماژور در ناپولی ایتالیا
اما یک تیم محققان دی ان ای باستانی که توسط “هنریک پوینر” از دانشگاه مک مسترکانادا و “ادوارد هولمز” از دانشگاه سیدنی استرالیا هدایت می شوند، نمی‌توانند هیچ گونه اثری از DNA مرض آبله از یک قطعه استخوان ران، ماهیچه یا پوست های پوسیده ایی که هنوز هم به بدن مومیایی چسپیده اند، … پیدا کنند. البته، اینکه آبله تشخیص داده نشده، به این معنا نیست که آن وجود نداشته است. دی ان ای باستانی شکننده است و ممکن است از بین رفته باشد – اگر چه این گروه دی ان ای آبله یک مومیایی مربوط به قرن هفدهم در لیتوانی را کشف کرده است. اما فورناسیاری می گوید ممکن است که پسر به هر دو ویروس آلوده باشد. کشف این موضوع، نیازمند تحقیقات بیشتری می باشد.
با این وجود، این تیم به قدیمی ترین شواهد از ویروس هپاتید B (ویروسی که هنوز هم بیش از ۲۵۰ میلیون نفر به آن دچار هستند) دست یافته است. این ویروس از فردی به فرد دیگر از طریق مایعات بدن مانند خون شیوع و به کبد حمله می کند- و باعث مشکلاتی مانند التهاب شدید کبد و سرطان کبد می شود. که حتی ممکن است توضیحی برای مجدرهای روی پوست مومیایی باشد: در کودکان بین دو تا شش سال، این ویروس همچنین می تواند باعث جوش های شدید شود.
با اینکه هپاتیت B با وجود واکسن ایمن و موثر همچنان شایع است، اما دانشمندان نمی دانند کجا و در چه زمانی این بیماری شکل گرفته است. محققان امیدواربودند که شاید بازسازی نسخه قدیمی ویروس مومیای به آنها کمک کند تا بفهمند که این بیماری چگونه در طول زمان تکامل یافته است. اما زمانی که آنها ژنوم ویروس ۴۵۰ ساله را تجزیه و تحلیل کردند، به طور غافل گیر کننده ایی کشف کردند که این ویروس شبیه نوع امروزی آن می باشد.
مومیایی یک پسر کوچولو که در سال ۱۵۰۰ میلادی در ایتالیا دفن شده است.
این می تواند به این معنی باشد که ویروسی که مومیایی با آن آلوده شده از همین نوع امروز است تا نوع گذشته های دور (هرچند محققان معتقدند این احتمال هنوز هم وجود دارد). به این دلیل، آنها دی ان ای هپاتیت B را از سراسر بدن مومیایی به جای تنها نقاط مشخص شده اسخراج کرده اند. و اینگونه برداشت می شود کسی که به ویروس آلوده بوده (در آن زمان ) در تماس با بدن مومیایی (به وسیله خون یا چیز دیگر) بر روی آن اثر گذاشته. علاوه بر این، دی ان ای وابسته به ویروس، در همان الگوی که دی ان ای های قدیمی معمولا آسیب می بینند، آسیب دیده است.
نویسنده مطالعه ادوارد هولمز می گوید: اگر ویروس مومیایی علت آلودگی نباشد، یافته های این تحقیق نشان می دهند که این نوع از هپاتیت B در طی ۴۵۰ سال گذشته تغییر آنچنانی نکرده است. وی هم چنین در ایملی به “The Verge” گفته: “HBV یک ویروس بسیار غیر معمول، و ژنوم آن کوتاه و سفت و سخت است. بنابراین جهش هایی که می توانند آن را تکامل دهند نیز می توانند آن را به راحتی شکست دهند. از یک طرف این باعث می شود ویروس بسیار کوچک و کارآمد باشد، اما از سوی دیگر، بدان معنی است که تعداد کمی از جهش ها در این ویروس مثمرثمر می شوند.”
بنابراین این ویروس بسیار کارآمد و آهسته تکامل یافته، و خیلی وقت پیش از آنکه این پسر کوچک را از پای در آورد، به خوبی با جامع و مردم سازگار شده است. پس می توان برداشت کرد که هپاتیت B احتمالا در میان انسان ها برای هزاران، شاید ده ها هزار سال شیوع می یابد. دقیقا چقدر طول می کشد؟ هولمز می گوید: این هنوز یک معمای بزرگ است!